ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ

Φίλιππος Πλιάτσικας - ΘΑΛΑΣΣΑ

Φίλιππος Πλιάτσικας - Μόνο για κείνη μη μου λες

Listen to the falling rain - Jose Feliciano ...and_more(updated)

Listen to the pouring rain
Listen to it pour,
And with every drop of rain
You know I love you more

Let it rain all night long,
Let my love for you go strong,
As long as we're together
Who cares about the weather?

Listen to the falling rain,
Listen to it fall,
And with every drop of rain,
I can hear you call,
Call my name right out loud,
I can here above the clouds
And I'm here among the puddles,
You and I together huddle.

Listen to the falling rain,
Listen to it fall.

It's raining,
It's pouring,
The old man is snoring,
Went to bad
And bumped his head,
He couldn't get up in the morning,

Listen to the falling rain,
listen to the rain

Το σχόλιο της Kshatriya K. με κέντρισε να προσθέσω κάποια ακόμα αξέχαστα κομμάτια του θρυλικού τυφλού τραγουδιστή.



"QUE SERA" ( Spanish Version )


Ain't No Sunshine


Και ένα απίστευτο σόλο για ... ιπτάμενα δάκτυλα

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ (Νικηφόρος Βρεττάκος)

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω.

Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο· ήξερα
πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες
του ήλιου το φως.

Ενώ, τώρα, κοιτάζοντας
μές από τόση διαύγεια τον κόσμο,
μες από σένα - πλησιάζουν τα πράγματα,
γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα -

τώρα μπορώ
ν'αρθρώσω την τάξη του σ'ένα μου ποίημα.

Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω
σ'ευθείες το φως.

Νικηφόρος Βρεττάκος

ΧΑΣΑΜΕ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΕΙΛΙ (Πάμπλο Νερούντα)

Χάσαμε πάλι αυτό το δείλι.

Κανείς δε μας είδε απόψε με ενωμένα τα χέρια
ενώ η γαλάζια νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο.

Από το παράθυρο μου είδα τη γιορτή της δύσης πάνω στους μακρινούς λόφους.
Καμιά φορά σαν ένα νόμισμα άναβε ένα κομμάτι ήλιου ανάμεσα στα χέρια μου.

Εγώ σε θυμόμουνα με την ψυχή σφιγμένη από εκείνη τη θλίψη μου που εσύ ξέρεις.
Τότε πού ήσουνα; Ανάμεσα σε ποιους ανθρώπους; Λέγοντας ποια λόγια;

Γιατί θα έρθει σε ένα ξαφνικά όλος ο έρωτας όταν νιώθω θλιμμένος, και σε νιώθω μακρινή;

Το βιβλίο που πάντα παίρνουμε το δείλι έπεσε, και το παλτό μου κύλησε στα πόδια μου σαν λαβωμένος σκύλος.

Πάντα, πάντα απομακρύνεσαι τα βράδια εκεί που τρέχει το δείλι σβήνοντας αγάλματα.

Πάμπλο Νερούντα

Επιρροές..Κική Δημουλά

Από την συλλογή "Επί τα ίχνη"

"Κάτι τι σου είπε η βροχή,
κάτι τι σου είπε ο Σεπτέμβρης,
κι έγινε η μορφή σου
τζάμι θολό,
που πίσω του μπορεί
κανείς ανενόχλητα
μήνες απρόοπτους
να περάσει"
"Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει"

"Ξέρω απ' όλα. Λίγο απ' όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ' ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς"

"Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι"

"Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα"

"Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια"

"Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από 'δω, πήγα κι από 'κει...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από 'δω, έχασα κι από 'κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ' την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ' το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας"

"Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου 'λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε"

"Όσο μπόρεσα έφερ' αντίσταση σ' αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα"

"Σε σωστή ώρα νυχτώνει"

έρωτας (Τάσος Λειβαδίτης)

'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν
απ' τον εαυτό τους,

δαγκώθηκαν,
στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα,

γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί,

σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή

σα ναυαγοί,
που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.

Κι όταν ξημέρωσε,
τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.


Τάσος Λειβαδίτης

Αργοπεθαίνει... (Pablo Neruda)

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι"
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει
στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Φτιάχνω με κόκκινο μελάνι...

Φτιάχνω με κόκκινο μελάνι στεφάνια,
τ' όνομά σου να κοσμούν,
λιακάδα στους περιπάτους σου
και στην καρδιά σου καρφιτσώνω,
να' ναι λαμπρές οι μέρες σου
πολύχρωμες σαν βοτσαλάκια του βυθού.

Ξέρω πως μεσ' την τσέπη σου
ακριβά φυλάς
άρωμα ονείρου
που τραγουδά
ρωγμές, σιωπές, ανάσες
μυστήρια, μάλαμα φεγγαρίσιο.

Λεύγες ατελείωτες στο διάβα σου
πανιά ορθάνοιχτα στον άνεμο
ανεξίτηλες μνήμες, βλέμματα μυστηριακά
να ζωγραφίζουν κάθε σου ηλιοβασίλεμα,
κάθε καινούργια σου αρχή, ευλογημένη.

Κι εγώ κοντά σου, σαν παραμύθι
που ελευθερώνει τους ήχους και τις μυρωδιές του
στο δικό του δρόμο, στη δική μου αλήθεια

Συνταξιδιώτη μου,
αγαπημένε μου
Χρόνια σου Πολλά
Η Αννιτούλα σου.

29-8-2009