Ταξιδιώτης

Ταξιδιώτης

Καλως ήλθατε στο Ιστολόγιο του Ταξιδιώτη

Η σελίδα δημιουργήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2007
και θα εμπλουτίζεται περιστασιακά με νέα θέματα
ΜΑΖΙ σας....
Taxidiotis

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

"Μεταμόρφωση" (Taxidiotis)


Γραμμένο -επίσης- στα πρώιμα νεανικά μου χρόνια...
και σιγοτραγουδισμένο, αργότερα, πολλές φορές, στις "μάχες"

Δεν ξέρω αν ποτέ βρήκα τη χλαμύδα προστασίας που ζητούσα

Κάποιες φορές, βολεύτηκα, μαύρα γυαλιά φορώντας ...
και αποφεύγοντας τους διαξιφισμούς του βλέμματος

(είναι κι αυτή μια μέθοδος να κρύψεις συναισθήματα ευάλωτα)



Είπα ν'αλλάξω φορεσιά
ν'αλλάξω κάτι απ τα παλιά
άλλο δεν θέλω έτσι να ζω
το ξέρω, θα καταστραφώ

Χλαμύδα μαύρη δοκιμάζω
και νήμα άθραυστo της βάζω
Χοντρή 'ναι η πλέξη και δεμένη
μ'αναισθησία κεντημένη

Τσέπες παντού βαθιές χαράζω
και μ' όπλα τις εφοδιάζω
ασπίδες και σπαθιά
Να τα πειράξει δεν θα ξέρει
κανείς, τα ευαίσθητα μου μέρη
μήτε και την καρδιά

Δύναμη θέλει ο ποιητής
τους στίχους που έγραφε βραδύς
τ'άλλο πρωί να τους πατήσει
με νόημα άλλο να τους ντύσει

Μα εγώ είμαι έτοιμος γι αυτό
τα πρώτα ρούχα τα πετώ
..αλλά μια ουράνια ομορφιά
μου κόβει ξάφνου την λαλιά

Κάτι απ το ρούχο το παλιό
μου κέντρισε το πλάσμα αυτό
Κάτι απ τα μάτια τα μεγάλα
μου πήρε όλα τα ρούχα τ'άλλα

Το βλέμμα σου το τρυφερό
πριν λίγο μ'άφησε γυμνό
και μια κλωστή που περισσεύει
μαζί σου βρέθηκε πλεγμένη

Γυμνός είμαι στην ερημιά
μα φθάνει μόνο μια ματιά
αγάπη μου για να με ντύσεις
κι αιθέριους κόσμους να μου δείξεις

Ω' πύρινη ύπαρξη αγαπημένη
με θείο μετάξι κεντημένη
μαζί με σέ θέλω να ζήσω
κοντά σου να φιλοσοφήσω

Να πω, αποφεύγω, τ'όνομά σου
μα σφίξε με στην αγκαλιά σου
κι ευθύς, ολόκληρη η φύση
πόσο σε θέλω, θ'αντηχήσει


Author: Taxidiotis

2 σχόλια:

Lorelei Am Rhein είπε...

Πολύ όμορφη γραφή,
μουσική, αιθέρια, γεμάτη αισιοδοξία,
κάτι, που όπως παρατήρησες λείπει από μένα.
Και ο γραφικός σου χαρακτήρας,
αυτό το σχεδόν ξεθωριασμένο μελάνι, με την πατίνα του χρόνου επάνω του,
μια ευχάριστη έκπληξη.
Καλό βράδυ, ταξιδιώτη...

Taxidiotis είπε...

Σ'ευχαριστώ για το κουράγιο σου, καλή μου Κatia Α.

Εχω περάσει κι εγώ φουρτούνες στη ζωή μου
που άνοιξαν παραδείσους, μα και πληγές βαθιές...

Εμαθα να κρατώ μονάχα τα όμορφα στις μνήμες,
και να διδάσκομαι απ τα λάθη, σαν οδηγό στα επόμενα ταξίδια

Αν με ρωτήσεις, αν έχω για κάτι μετανοιώσει, "Οχι, δεν έχω", θα σου πω, χωρίς δεύτερη σκέψη

Ο έρωτας και τα πάθη είναι του ίδιου νομίσματος οι όψεις...

Ζωή χωρίς έρωτα και πάθος, είναι ζωή που δεν την έχεις ζήσει... που δεν υπάρχει

Εχω κι εγώ πονέσει... (ίσως όσο κι εσύ)... μα δεν το αφήνω να με καταβάλει...

Κι ειλικρινά... κάθε ανάμνησή μου, κι απ την πιο ισχυρή μου καταιγίδα,
μου αφήνει, μέσα απ την αλμύρα της, μονάχα γλύκα...

κι αυτό με κάνει και νοιώθω πιο σοφός και πιο ολοκληρωμένος...

Ισως το μεταφέρω -εδώ- κάποια στιγμή, αυτό που στο ίδιο της νιότης μου βιβλίο έγραψα κάποτε (προφητικά?):

"... μάθε να χάνεις, να χάνεις ζήτα
σκληρό σε κάνει μια τέτοια ήττα,

φτωχά τα χρώματα σε μια ευτυχία,
δίχως φουρτούνες κι ανησυχία..."