Στον πατέρα μου

Οι στίχοι που ακολουθούν είναι λόγια καρδιάς που δεν ανήκουνε σε μένα
μα με συγκλόνισαν... τους μεταφέρω απο το χώρο της δημιουργού τους
(marka, www.lykofos.net)
ελπίζοντας οτι δεν θα'χει αντίρρηση να τους γευτούμε και εμείς οι άλλοι
που νιώσαμε τα λόγια αυτά ν' αγγίζουνε τα βάθη της ψυχής μας....

Έτσι, απλά,
σαν που ξεκίναγες να πας στην εκκλησιά,
με τη γαλήνη και το γέλιο στη ματιά,
Μου ‘πες «αντίο»…

Στα δυο σου χέρια,
ο ουρανός, η γη, ο κόσμος μου, τ’ αστέρια,
ζεστοί χειμώνες, δροσερά μου καλοκαίρια,
μικρό φορτίο.

Πήρες το δρόμο,
χωρίς ανθρώπινο βαρύ σταυρό στον ώμο,
χωρίς αναβολή καμμιά και δίχως πόνο,
στη θύμησή σου.

Στρέψε τα μάτια,
μην αντικρίσεις της ζωής μου τα κομμάτια.
Πίσω συντρίμμια, μα μπροστά σου τα παλάτια
του Παραδείσου…

Μόνη μου χάρη,
δώσ’ μου τη μνήμη σου, χρυσό προσευχητάρι,
και παρ’ το δάκρυ μου δικό σου θυμητάρι,
στ’ άγιο σου χέρι.

Να ‘σαι ο Θεός μου,
κι όσο θα ζω, εσύ να κατοικείς εντός μου,
σε κάθε μου αύριο, φωτισμένος οδηγός μου,
Σαν αγιοκέρι…

Της αφιερώνω την δική μου την απάντηση, με την αμέριστή μου συμπαράσταση...

Λιτό, απλό κι απέριττο,
όπως ταιριάζει στη περίσταση
και τόσο περιεκτικό σ' αισθήματα,
όσο ταιριάζει στο αναντικατάστατο

Συναίσθημα σπαραχτικό σαν πυρωμένο ατσάλι
όταν αγγίζει βρεφική επιδερμίδα
λόγια οδύνης με συντάραξαν και την πνοή μου πνίγουν
μνήμες φαντάσματα ξυπνούν και την καρδιά μου σφίγγουν

Γιατί ένιωσα κι εγώ τον ίδιο πόνο της παντοτινής απώλειας
πριν λίγους μόλις μήνες... έφυγε κι ο δικός μου ο μοναδικός πατέρας

ανάλαφρες του Ουρανού ψυχές,
απαλλαγμένες απ του κόσμου μας την ματαιότητα
ας είστε ευλογημένες...
η θύμησή σας κάνουν τα μάτια να βουρκώνουν...

Σοφέ, Πατέρα μου αγαπημένε, μου λείπεις τόσο...
έλα στον ύπνο με την μητέρα μου, να σ' ανταμώσω...

Marka μου... ολόψυχα σ' ευχαριστώ... μην κλαις, δεν πρέπει
κρύψε το δάκρυ σου... είναι μακρυά... κι όμως σε βλέπει

μνήμες δεν σβύνουν... λάμψη στη νύχτα θα σου θυμίζει
νά' σαι καλά... να τον θυμάσαι όπως του αξίζει

Taxidiotis