Πρέπει/Κική Δημουλά

Άς το πούμε βοριαδάκι, κι ας το πούμε απόγευμα, αυτό το σκούρο είδος που είναι έξω από το σπίτι, ας το πούμε πρέπει.

Πρέπει να παρακολουθήσω τη μελέτη των απογόνων. Η μικρή ασκείται στο 5. Της λέω ότι μοιάζει με κρεμάστρα. Ο μεγαλύτερος διαβάζει το Δωδεκάθεον. της μαθήσεως προηγείται η περιέργεια. Και ποιός κάνει τώρα όλες τις δουλειές που έκαναν οι δώδεκα θεοί; Και τι γίνανε τώρα οι δώδεκα εκείνοι θεοί, αφού μου λές οτι ο θεός είναι αιώνιος; Και γιατί δεν τον βαπτίσανε αυτόν τόν δικό μας θεό;

Κι εγώ από αδυναμία να δικαιολογήσω τους μύθους και τις παραλήψεις περιμένω την εξ ύψους σωτηρία. Κι ακούγεται τότε, κουλουράααα...ς, κουλούρια ζεστάαααα....

Από θεού αυτά τα κουλούρια! Βγαίνω στο παράθυρο, βοριαδάκι, και φωνάζω τον κουλουρά. Ανεβαίνει απάνω, ξεφορτώνεται τα κουλούρια, τ΄ακουμπάει κάτω.

-Κοψομεσιάστηκα.

-Είναι φρέσκα τα κουλούρια;

-Καίνε.

Πιάνω τα κουλούρια. Ξύλα.

-Χριστιανέ μου, αυτά είναι του ψυγείου. Τι καίνε μου λές.

-Σοβαρολογείς, μαντάμ; Μα καλά, θα σε γελάσω τώρα για ένα κουλούρι; Αν δε θέλεις μην παίρνεις, αλλά όχι ότι είναι μπαγιάτικα τα κουλούρια. Σα να μου λες ότι δεν ξέρω τη δουλειά μου....

Βγαίνουν κι οι απόγονοι έξω, παίρνουν μέρος στην πραγματεία, πασπατεύουν τα κουλούρια. Μη! τους λέω εγώ. Ασ΄τα παιδιά να παίξουν, αδερφέ, μου λέει εκείνος.

-Έχεις παιδιά;

-Εχω ένα γιό. Θα πάει στο Πολυτεχνείο. Γι΄αυτό πρέπει να πουλήσω κανένα κουλούρι.... Είναι καλός στο σκέδιο. Να δείς πορτρέτο, να πείς τώρα θα μου μιλήσει. Η μάνα του παινιέται πως ο παππούς της ζωγράφιζε αγίους κι αόο κεί τάχα πήρε το παιδί.... Κι εγώ της λέω πως χαρά στο πράμα που ζωγράφιζε αγίους, όλοι οι άγιοι όμοιοι είναι, έχουν το ίδιο πρόσωπο. Δεν το΄χεις και του λόγου σου προσέξει; Άντε να πηγαίνω. Καλή είναι η κουβέντα, αλλά πρέπει ....

Μπαίνω μέσα μ΄ένα μάτσο κουλούρια και σε λίγο τον ακούω να φωνάζει, κουλούρια ζεστάααα!...

-Γιατί, μαμά, όλοι οι άγιοι έχουν το ίδιο πρόσωπο;

-Γιατί έτσι πρέπει.