Κική Δημουλά

Δυσπνέεις. Κατανοητό.
Πνιγηρή του καθενός μας η δύση.
Κάνε ομως κάτι , σκαρφάλωσε
ή
χτύπα συνθηματικά τον τοίχο
του διπλανού τρόμου
ή
έστω θυμήσου λίγο παράθυρο
να μπαίνει ελάχιστος άνθρωπος
ίσα να φέγγει να διακρίνεις
να μη χτυπάς πάνω στις κόγχες
της επίγνωσης.

Περιττό , περιττό
πότε το λιγο φως που μπαίνει
απο εναν κουφωτό άνθρωπο
κατανόησε το ορθάνοιχτο?
απαντάς κι αφήνοντας πισω το νόημα
βρόντηξες με πάταγο το περιττό
ξεχνώντας πως του οφειλεσαι
αποκλειστικα

εκεινο επεισε
την ξεροκεφαλη ανυπαρξια
να επιτρεψει την υπαρξη
μονον αυτη θα σε κανει διασημη
της ειπε
αλλιως θα παραμεινεις στην αφανεια
μια αβλαβης εσαει ανυπαρξια

κι εκεινο σε μετεφερε
απο την εκει σου ερημο στην εδω
καβαλα στο πειθηνιο αναγκαιο
ταλαιπωρο να γονατιζει
πιο εξαντλημενο κι απο την υπομονη.
Αλλα του περιττου ο βουρδουλας πεφτει
ζωογονος.

Το ξεχνας
σα να μη σε διδαξε η τοση αντιφαση
οτι χωρις το περιττο
στιγμη δε ζει το απαραιτητο.

Συμφωνοι, περιττος ο ανθρωπος
ομως για καποιο λογο αιωνια δες
τι απαραιτητος του ειναι
του θανατου.

Περιττος θανατος
δεν ειναι και ο ερωτας?
Ναι , αλλα του ειναι απαραιτητο να ζησει
την αναγκαια αθανασια του ονειρου