Αναστολη/Ντινος Χριστιανοπουλος

Ο,τι ονειρευτηκα τοσα και τοσα βραδια,
ο,τι πεθυμησα με τοση αλλοφροσυνη,
ο,τι σχεδιασα με τοσο πυρετο,
μολις σε δω, γλυκεια μου εξουθενωση,
στα ματια και τα χειλη το αναστελλω,
για μια στιγμη πιο απελπισμενη το αναβαλλω,
γιατι μοναχα οταν τα χερια μου σε χανουν,
η πονεμενη μου φαντασια σε κερδιζει.