Ταξιδιώτης

Ταξιδιώτης

Καλως ήλθατε στο Ιστολόγιο του Ταξιδιώτη

Η σελίδα δημιουργήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2007
και θα εμπλουτίζεται περιστασιακά με νέα θέματα
ΜΑΖΙ σας....
Taxidiotis

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Σώπα, μη μιλάς (Αζίζ Νεσίν)


Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
αν ο λόγος είναι αργυρός

η σ
ιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "Σώπα".
Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"



Με φιλούσε
το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα

και μου
λέγανε:

"Κοίτα μην πείς τίποτα,
σσσσ.... Σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.


Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο:
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,

"θα βρεις το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι:
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκα μου ήταν τίμι
α κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίπ
οτα. Σώπα!"

Μπορεί να μην είχαμε με δ' αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το "σώπα".

"Σώπα" ο ενας, "σώπα" ο άλλος,
"σώπα" οι επάνω, "σώπα" οι κάτω,

"σώπα" όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

"Σώπα" οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του "σώπα".

Και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά,
μας δώσανε πα
ράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το "σώπα".
Μεγάλη τέχνη αυτό το "σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις
ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν' την να σωπάσει.

Κόψ'την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.


Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,

χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς.

Αχ! Πόσο θα '
θελα να μιλήσω ο κερατάς." Και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα
σχέδια και στα όνειρά μου.

Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω
και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω
με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα,
με μια κραυγή που θα μου λεει:

ΜΙΛΑ....!

3 σχόλια:

Taxidiotis είπε...

Λάθος σαν κάνεις... κι αν κάποιον -άθελά σου- αδικείς,
δέξου σεμνά την κριτική... χρυσάφι θα'ναι τότε η σιωπή σου...

κι ακόμα περισσότερο, γενναίος -τότε- θα φανείς
μια λέξη πλατινένια με ειλικρίνεια αν πείς:... "Συγγνώμη"

Την αδικία, αντίθετα, αν προσπερνάς σιωπηλός
στου γείτονα την πυρκαγιά αν λες:
"δεν μ' αφορά ... και δεν μ'ενδιαφέρει"

να ξέρεις... κάποτε θα φθάσει
και στο δικό σου σπίτι η φωτιά του διπλανού
και θα βιώσεις -τότε- μοναχός,
της σιωπής το οδυνηρό νυστέρι...

(Taxidiotis)

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα, συν-ταξιδιώτη! Σιγά μη τους κάνουμε τη χάρη να θα σωπάσουμε!

Σ;)

Taxidiotis είπε...

Καλώς ήλθες στα λημέρια μας, Μαύρε Γάτε. Οσο ανάλαφρα κι αν περπατάς, σε άκουσα (στο μπλογκ σου).

Μ’αρέσουν οι αισιόδοξοι άνθρωποι. Μακάρι να’χουμε ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ, την πολυτέλεια του Λόγου.

Είναι πολύ μεγάλο αυτό το θέμα. Ο Μεγάλος Αδελφός, προ των πυλών, καραδοκεί. (Η’ μήπως είναι ήδη «μέσα απο τις πύλες» ?)

Η κραυγή του Αζιζ Νεσίν έρχεται απο μια χώρα που η Ελευθερία του Λόγου είναι ακόμα φιμωμένη. Ισως γιαυτό και ο δικός του Λόγος είναι τόσο διαπεραστικός και δυνατός. Σαν τα τραγούδια του δικού μας Θεοδωράκη, παλαιότερα....

Ας μην ξεχνάμε οτι δεν έχουνε περάσει πολλά χρόνια που και εμείς βιώσαμε μια ακόμα μεγαλύτερη σιωπή.

Αλήθεια, πόσοι ήταν αυτοί που είχαν φωνή την Εποχή της Χούντας? Αυτοί που πλήρωσαν με αίμα, το τίμημα της «μή σιγής», αυτοί μπορούν να αισθανθούν –με την καρδιά- το βάρος της σιωπής.

Μα όσοι δεν βίωσαν τη φιμωση του λόγου, μονάχα τη σκια της «αναγκαστικής σιωπής» μπορούν να διαισθανθούν, όχι ολόκληρο το πραγματικό της βάρος....

Και όμως... σήμερα, που έχουμε ελευθερία λόγου, υπάρχει ένας άλλος κίνδυνος «σιωπής», ακόμα μεγαλύτερος.

Το όνομα του κινδύνου: «ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ»

Εχθρός της τελευταίας: Η ΠΟΙΗΣΗ

Και σύμμαχος της ποίησης, τα blogs και η ελεύθερη φωνή μας....

Ο ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ, ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ....